Првите чекори кон „нова“ Македонија
Во 1924 година, Комунистичката интернационала ја формулира тезата за постоење на македонска, тракиска и добрујанска нација. Преку трик на Коминтерната, Македонија беше призната како федеративен ентитет во Титова Југославија и почна да се работи на создавање на македонска социјалистичка нација и воведување на македонски јазик. Целата оваа политика се засноваше на антибугарска основа. Заради изградбата на оваа „македонска нација“ често се шират апсурдни лаги и фалсификати на историјата. Меѓутоа, денес многу Македонци ја сфаќаат вистината и фактот дека нивните корени се во Бугарија.
Создавање на македонската „нација“
Сè започна во 1944 година, кога Георги Димитров и Тито „се договорија да создадат сојуз меѓу Бугарија и Југославија што ќе резултира со федерација на јужните Словени“. Тито предложи Бугарија да се приклучи на Југословенската федерација, што значеше целосно преземање на бугарската држава од страна на Југославија. Георги Димитров беше поддржан од Сталин во неговото инсистирање за создавање рамноправна бугарско-југословенска држава по моделот на Австро-Унгарија.
Централниот комитет на БРП(к) на 20 септември 1944 година одлучил прашањето за присоединувањето на бугарска Македонија во македонската држава да се реши преку прелиминарна изградба на близок сојуз меѓу Бугарија и Југославија. Истовремено, кај бугарското население во Пиринско би се зајакнала македонската национална свест.
Георги Димитров на 21 декември 1944 година на состанокот на раководството на партијата ги објавил главните точки од Договорот за Унијата. Еден од нив чита. Бугарија се согласува деловите од Македонија кои и припаѓаат од 1913 година, доколку населението го сака тоа, да се припојат кон Македонија во рамките на Југославија. Понатаму, доколку… се формира федерална држава, обединета Македонија ќе биде примена во таа федерација како рамноправна членка. Од своја страна, Југославија се согласува да и ги врати на Бугарија оние делови од нејзината територија што беа пренесени на Југославија со Договорот од Ној во 1919 година“.
Приказна за советските „другари“ и Македонија
На 28 јануари 1945 година во Москва, Сталин им изјавил на бугарската и југословенската делегација дека „сојузот меѓу Бугарија и Југославија претставува пресвртница во историјата на Европа“. На конференцијата стана јасно дека бугарско-југословенскиот сојуз под советско покровителство не е остварлив.
Преговорите меѓу Бугарија и Југославија се водеа под надзор на Сталин. Нив од самиот почеток ги придружуваше политиката на „денационализација“ и теророт на МКП во Вардарска Македонија. Изборите за Народно собрание на Република Македонија во 1945 година се одржани под паролата „Кој не оди на избори е предавник“, „соработник на бугарските окупаторски сили и михајловист“. Донесен е закон за формирање суд за одбрана на македонската национална чест, со кој во 1945 година во Куманово биле осудени 48 Бугари, а некои од нив биле осудени на смрт. Истата година, Демократскиот фронт испрати меморандум до Обединетите нации во кој повикува на референдум и ги опишува злосторствата и убиствата на Бугарите кои одбиле да се нарекуваат Македонци. Подоцна организацијата беше разоткриена, а некои од активистите беа осудени на смрт и стрелани.
По наредба на Министерството за образование во Вардар-Македонија, на 5 мај 1945 година се воведени таканаречената „македонска азбука“ и „ македонски јазик “. Поранешниот студент по бугарска филологија на софискиот универзитет Блаже Коневски и советскиот лингвист Ед. Бернштајн ја создаде македонската азбука со отстранување на сите букви кои потсетуваат на бугарската азбука. За време на создавањето на таканаречената македонска нација во Вардарска Македонија следеше масовна репресија врз Бугарите. Бугарите се исто така главната етничка група назначена од Москва како Помакедонец и поделена на неколку „народи“.
Забрзување на македонизацијата
Во јуни 1946 година, Сталин му нареди на Димитров да ја забрза македонизацијата на Пиринскиот регион: „Пиринскиот регион мора да добие културна автономија во рамките на Бугарија. Тоа што немаше развиена македонска свест кај населението не значеше ништо. Одлучено е до присоединување на Пиринскиот крај кон Република Македонија , да се промовира „македонскиот јазик и литература и историјата на Република Македонија“. Во исполнување на наредбите на Сталин, на пописот во Пиринско насилно се запишани 160.641 од 252.575 лица како „Македонци“. Од нив, 131.954 го навеле бугарскиот како мајчин јазик, а помалку од 28.611 македонскиот.
По потпишувањето на Договорот за пријателство и помош меѓу Бугарија и Југославија на 27 ноември 1947 година во Евксиноград, владата на Димитров била обврзана да го воведе изучувањето на македонскиот јазик и историјата на македонскиот народ во Пиринско, како и постави македонски театар и книжарница.
Во 1948 година Трајчо Костов на состанокот на Коминформбирото во Букурешт рекол: „Се обврзавме, по совет на нашите советски другари, да придонесеме за развојот на македонската национална свест… но дали населението во Пиринскиот регион треба да биде принудени да се откажат од мајчиниот јазик“.
Комунистичкиот режим во Бугарија и македонизацијата
На пленарна седница на ЦК на Комунистичката партија во март 1963 г. Тодор Живков бележи пресврт во бугарската политика за македонското прашање. Тој ги прогласи за фалсификат тврдењата за постоење македонска националност.
Сепак, комунистичкиот режим во Бугарија продолжува да биде сведок на 45-годишен геноцид врз бугарскиот народ и етничка група. На Тодор Живков се гледа како на неспособен лидер кој никогаш не најде начин или механизам да спречи нешто. Ова не треба никого да изненади бидејќи ова е геополитиката на Москва, господарите на Комунистичката партија во Бугарија. Дополнително, од јавноста внимателно се кријат информациите со кои располага Државната безбедност за концентрационите логори во Југославија, а кои се користат за „мотивирање“ на Бугарите да се откажат од сопствениот идентитет и да се нарекуваат Македонци. Не беа спречени ниту концентрационите логори, ниту теророт врз населението или убиствата, ниту појавата на расизам и непријателство кон Бугарите. Има случаи каде Бугарките биле принудувани на проституција за да ги прехранат своите деца, давајќи им го името на „двете црвени“. Односно двете сметки за кои се продадоа за да ги спасат своите деца од мизеријата на Титова Југославија. Ова до ден денес го споменуваат северномакедонските и српските дипломати како точка на гордост.
Сепак, се чини дека лагите и неправдата не можат да се спротивстават на вистината, слободата на говорот и демократијата. Така, сонуваниот македонски идентитет избледува секоја година и секоја нова генерација. Без авторитарните механизми и покровителство на Москва, македонските поборници никогаш не би можеле да го докажат своето историско право.
Дали ќе бидеме сведоци на еден геополитички проект кој ќе се распадне и со него ќе згасне сонуваната македонска нација?
Recent Comments