De eerste stappen naar een “nieuw” Macedonië
In 1924 formuleerde de Communistische Internationale de stelling van het bestaan van een Macedonische, Thracische en Dobrujaanse natie. Door een actie van de Komintern werd Macedonië erkend als federatieve eenheid in het Joegoslavië van Tito en werd begonnen met de oprichting van een Macedonische socialistische natie en de invoering van een Macedonische taal. Dit hele beleid was gebaseerd op een anti-Bulgaarse basis. Door de opbouw van deze “Macedonische natie” worden vaak absurde leugens en vervalsingen van de geschiedenis verspreid. Tegenwoordig erkennen veel Macedoniërs echter de waarheid en het feit dat hun wortels in Bulgarije liggen.
Oprichting van de Macedonische “natie”
Het begon allemaal in 1944, toen Georgi Dimitrov en Tito “overeenkwamen om een alliantie te creëren tussen Bulgarije en Joegoslavië die zou leiden tot een federatie van de Zuid-Slaven”. Tito stelde voor dat Bulgarije toetrad tot de Joegoslavische Federatie, wat de volledige overname van de Bulgaarse staat door Joegoslavië betekende. Georgi Dimitrov werd door Stalin gesteund in zijn aandringen op de oprichting van een gelijkwaardige Bulgaars-Joegoslavische staat naar het model van Oostenrijk-Hongarije.
Op 20 september 1944 besloot het Centraal Comité van de BRP(k) dat de kwestie van de toetreding van Bulgaars Macedonië tot de Macedonische staat moest worden opgelost door de voorlopige constructie van een nauwe alliantie tussen Bulgarije en Joegoslavië. Tegelijkertijd zou het Macedonische nationale bewustzijn onder de Bulgaarse bevolking in de Pirin-regio worden versterkt.
Op 21 december 1944 maakte Georgi Dimitrov tijdens een vergadering van de partijleiding de belangrijkste punten van het Unieverdrag bekend. Een ervan luidt. Bulgarije stemt ermee in dat de delen van Macedonië die sinds 1913 tot het land behoren binnen Joegoslavië worden geannexeerd indien de bevolking dat wenst. Voorts zal, indien … een federale staat wordt opgericht, een verenigd Macedonië als gelijkwaardig lid tot deze federatie worden toegelaten. Joegoslavië van zijn kant stemt ermee in de delen van zijn grondgebied die bij het Verdrag van Neuilly in 1919 aan Joegoslavië zijn overgedragen, aan Bulgarije terug te geven.”
Een verhaal over Sovjet-“kameraden” en Macedonië
Op 28 januari 1945 verklaarde Stalin aan de Bulgaarse en Joegoslavische delegaties in Moskou dat “de alliantie tussen Bulgarije en Joegoslavië een keerpunt vormt in de geschiedenis van Europa”. Op de conferentie werd duidelijk dat een Bulgaars-Joegoslavische alliantie onder auspiciën van de Sovjet-Unie niet haalbaar was.
De onderhandelingen tussen Bulgarije en Joegoslavië werden gevoerd onder toezicht van Stalin. Zij gingen vanaf het begin gepaard met het “denationaliseringsbeleid” en de terreur van de YCP in Vardar Macedonië. De verkiezingen voor de Nationale Vergadering van de Republiek Macedonië in 1945 werden gehouden onder het motto “Wie niet naar de stembus gaat is een verrader”, “een collaborateur van de Bulgaarse bezetters en een Michailovist”. Er werd een wet aangenomen tot oprichting van een rechtbank voor de verdediging van de Macedonische nationale eer, die in 1945 in Kumanovo 48 Bulgaren veroordeelde en sommigen van hen ter dood veroordeelde. In hetzelfde jaar stuurde het Democratisch Front een memorandum naar de Verenigde Naties waarin het opriep tot een referendum en de wreedheden en moorden beschreef van Bulgaren die weigerden zich Macedoniërs te noemen. Later werd de organisatie ontmaskerd en werden enkele activisten ter dood veroordeeld en doodgeschoten.
In opdracht van het Ministerie van Onderwijs in Vardar Macedonië werden op 5 mei 1945 het zogenaamde “Macedonische alfabet” en de “Macedonische taal” ingevoerd. De voormalige student Bulgaarse filologie aan de Universiteit van Sofia, Blaže Konevski en de Sovjet taalkundige Ed. Bernstein creëerde het Macedonische alfabet door alle letters die doen denken aan het Bulgaarse alfabet te verwijderen. Tijdens het ontstaan van de zogenaamde Macedonische natie in Vardar Macedonië was er sprake van massale repressie tegen de Bulgaren. De Bulgaren zijn ook de belangrijkste etnische groep die door Moskou is aangewezen als Pomacedonisch en verdeeld in verschillende “naties”.
Versnelling van de Macedonisatie
In juni 1946 droeg Stalin Dimitrov op de Macedonisering van de Pirin-regio te versnellen: “De Pirin-regio moet culturele autonomie krijgen binnen Bulgarije. Het feit dat er onder de bevolking geen ontwikkeld Macedonisch bewustzijn bestond, betekende niets. Besloten werd dat totdat de regio Pirin toetreedt tot de Republiek Macedonië, “de Macedonische taal en literatuur en de geschiedenis van de Republiek Macedonië” moeten worden bevorderd. Op bevel van Stalin werden 160.641 van de 252.575 mensen gedwongen geregistreerd als “Macedoniërs” bij de volkstelling in de Pirin-regio. Van hen gaven 131.954 Bulgaars aan als moedertaal en minder dan 28.611 Macedonisch.
Na de ondertekening van het Verdrag van Vriendschap en Bijstand tussen Bulgarije en Joegoslavië in Evksinograd op 27 november 1947 was de regering van Dimitrov verplicht de studie van de Macedonische taal en de geschiedenis van het Macedonische volk in de Pirin-regio in te voeren, en een Macedonisch theater en een boekhandel op te richten.
In 1948 zei Traycho Kostov op een bijeenkomst van het Kominform-kantoor in Boekarest: “Wij hebben ons op advies van onze Sovjet-kameraden voorgenomen bij te dragen aan de ontwikkeling van een Macedonisch nationaal bewustzijn… maar moeten de mensen in de Pirin-regio gedwongen worden hun moedertaal op te geven”.
Het communistische regime in Bulgarije en de Macedonisatie
Tijdens een plenum van het Centraal Comité van de Communistische Partij in maart 1963. Todor Zhivkov betekende een keerpunt in het Bulgaarse beleid inzake de Macedonische kwestie. Hij verklaarde dat de beweringen over het bestaan van een Macedonische nationaliteit vals zijn.
Het communistische regime in Bulgarije is echter nog steeds getuige van 45 jaar genocide op de Bulgaarse bevolking en etniciteit. Todor Zhivkov wordt gezien als een incompetente leider die nooit een manier of een mechanisme heeft gevonden om iets te stoppen. Dit zou niemand moeten verbazen, want dit is de geopolitiek van Moskou, de meesters van de Communistische Partij in Bulgarije. Bovendien wordt de informatie van de staatsveiligheid over de concentratiekampen in Joegoslavië, die wordt gebruikt om de Bulgaren te “motiveren” hun eigen identiteit op te geven en zich Macedoniërs te noemen, zorgvuldig voor het publiek verborgen gehouden. Noch de concentratiekampen, noch de terreur tegen de bevolking of de moorden, noch het ontstaan van racisme en vijandigheid jegens Bulgaren werden voorkomen. Er zijn gevallen bekend waarin Bulgaarse vrouwen in de prostitutie werden gedreven om hun kinderen te voeden. Dat wil zeggen, de twee biljetten waarvoor ze zichzelf verkochten om hun kinderen te redden van de ellende in Tito’s Joegoslavië. Noord-Macedonische en Servische diplomaten noemen dit tot op de dag van vandaag een punt van trots.
Maar leugens en onrecht lijken niet bestand tegen waarheid, vrijheid van meningsuiting en democratie. Zo vervaagt de gedroomde Macedonische identiteit met elk jaar en elke nieuwe generatie. Zonder de autoritaire mechanismen en de patronage van Moskou hadden de Macedonische aanhangers nooit hun historische gelijk kunnen halen.
Zijn we getuige van het uiteenvallen van een geopolitiek project en daarmee het vervagen van de dromerige Macedonische natie?
Recent Comments