Τα καταναγκαστικά μέτρα και οι νόμοι κατά των Βουλγάρων και της βουλγαρικής εθνότητας και κουλτούρας πήραν πραγματικές διαστάσεις κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Απαγορεύεται στους ανθρώπους να αυτοαποκαλούνται Βούλγαροι. Υπάρχουν ειδικοί κομάντος που αναλαμβάνουν δράση εναντίον όσων δεν συμφωνούν με τους νέους νόμους.
Αναγκαστικές ενέργειες και νόμοι για τους Βούλγαρους στη Μακεδονία
Ο χριστιανικός πληθυσμός στη νοτιοδυτική Μακεδονία αυτοπροσδιορίστηκε ως Βούλγαροι στα τέλη του 19ου αιώνα. Αναφέρονται επίσης ως τέτοιοι στα αρχεία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και σε άλλα διοικητικά έγγραφα. Τον εικοστό αιώνα, αυτοί οι Βούλγαροι διώχθηκαν, εξοστρακίστηκαν και υπέστησαν βία. Αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη βουλγαρική μητρική τους γλώσσα και να εγκαταλείψουν τη βουλγαρική τους ταυτότητα. Πολλοί από αυτούς άρχισαν να αυτοαποκαλούνται Έλληνες ή Σέρβοι και αποδέχθηκαν τους όρους των καταπιεστών. Απλά για να επιβιώσουν και να προστατεύσουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους.
Το 1925, η Γενική Διοίκηση του Ελληνικού Στρατού ίδρυσε την “Ελληνική Μακεδονική Γροθιά” – μια ελληνική στρατιωτική οργάνωση για να αντιμετωπίσει τις ένοπλες συμμορίες της Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης (IMRO) στην περιοχή του Αιγαίου. Επικεφαλής της οργάνωσης ήταν ο λοχαγός Στέφανος Γρηγορίου και η δύναμη αριθμούσε 15.800 άτομα.
Ταυτόχρονα, μια παρόμοια οργάνωση ιδρύθηκε στη Γιουγκοσλαβία. Η Ανώτατη Διοίκηση του σερβικού στρατού και το Υπουργείο Εσωτερικών ίδρυσαν την “Ένωση κατά των Βουλγάρων ληστών”. In Vardar-Mazedonien wurden 60.000 Mann entsandt und bewaffnet, reguläre Truppen und Gendarmen wurden eingesetzt. Αρκετά “ομοσπονδιακά” τάγματα συγκροτήθηκαν και στάλθηκαν στο Kostursko και στο Vodensko, στο Sjarsko και στο Salonsko.
Προκειμένου να υλοποιήσει τους κύριους στόχους της, η οργάνωση “Ελληνική Μακεδονική Γροθιά” εξέδωσε διάφορες διαταγές προς το λαό της Μακεδονίας του Αιγαίου με την “Έκκληση προς το Μακεδονικό Λαό” της 27ης Ιανουαρίου 1926 στο Λέριν:
- “Από σήμερα απαγορεύεται να μιλάτε βουλγαρικά σε όλους τους δημόσιους χώρους, εστιατόρια, καταστήματα, συναντήσεις και συγκεντρώσεις, γεύματα, γάμους κ.λπ. να μιλάει βουλγαρικά”.
- “Συνιστούμε σε όλες τις διοικητικές και στρατιωτικές, δημόσιες και ιδιωτικές αρχές να μη λαμβάνουν και να μη μεταδίδουν πληροφορίες σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα πλην της ελληνικής”.
- “Γονείς, δάσκαλοι, ιερείς και κηδεμόνες ανηλίκων, σας καλούμε να εκπληρώσετε το πατριωτικό σας καθήκον και θα σας θέσουμε προ των ευθυνών σας για τα εγκλήματα εκείνων που έχουν ανατεθεί στη φροντίδα σας”.
- “Όποιος παραβιάζει αυτές τις εντολές θα θεωρηθεί προδότης της πατρίδας και θα τιμωρηθεί αυστηρά από την οργάνωσή μας, η οποία ιδρύθηκε μετά από διαδοχικές, μακροχρόνιες και εμπεριστατωμένες αναλύσεις της κατάστασης και με το σύνθημα “Η πατρίδα πάνω απ’ όλα”. Ο οργανισμός έχει την εξουσία να τιμωρεί όποιον δεν ακολουθεί τις οδηγίες”.
Μια από τις ιστορίες αναφέρεται στην τύχη του χωριού του Dimitar Blagoev – Zagorichani. Το 1906, οι άνδρες του χωριού πήγαν να εργαστούν σε άλλες πόλεις και χωριά. Ένα ελληνικό απόσπασμα περιμένει μέχρι να βγουν έξω, τότε επιτίθενται και σκοτώνουν αθώους ανθρώπους τον έναν μετά τον άλλο. Οι λίγοι χωρικοί που ήταν ακόμη ζωντανοί αναζήτησαν καταφύγιο στην εκκλησία και προσπάθησαν να αμυνθούν. Τα ελληνικά στρατεύματα έβαλαν φωτιά στην εκκλησία και οι άνθρωποι που βρίσκονταν μέσα κάηκαν ζωντανοί. Στην αυλή της εκκλησίας του χωριού Ζαγορτσάνι υπάρχουν δύο μνημεία – το ένα από αυτά είναι αφιερωμένο στον καπετάνιο που ηγήθηκε των Ελλήνων στρατιωτών.
Υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα των οποίων οι συγγενείς ζουν στη Βουλγαρία. Από φόβο μήπως υποπτευθούν ότι δεν σέβονται τους νέους νόμους και την τάξη, αρνούνται να έρθουν σε επαφή. Αυτή είναι η περίπτωση της οικογένειας Velyashkov από το χωριό Varbeni. Το 1941 εγκαταστάθηκε στο χωριό μια βουλγαρική δημοτική διοίκηση. Όταν τα βουλγαρικά και γερμανικά στρατεύματα αποσύρθηκαν το 1944, οι Έλληνες άρπαξαν τα μέλη του τοπικού συμβουλίου και τα σκότωσαν μπροστά στα μάτια όλων στο κέντρο του χωριού. Η κόρη ενός από τους δολοφονηθέντες, η Zorka Velyashkova, δεν γνώριζε για μεγάλο χρονικό διάστημα ότι ο ξάδελφός της ήταν ακόμη ζωντανός και ζούσε στη Βάρνα.
Με πρωτοβουλία της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, δεν υπάρχουν πλέον παλιά νεκροταφεία βόρεια της Θεσσαλονίκης. Όλα τα μέρη που θα μπορούσαν να μας θυμίζουν τους Βούλγαρους που έζησαν και θάφτηκαν σε αυτές τις περιοχές έχουν καταστραφεί.
Ένα παράδειγμα είναι αυτό που γράφεται σε μια επιστολή προς την εφημερίδα “Μακεδονία” της 9ης Οκτωβρίου 1928:
“Ο υπογράφων έχει έναν 26χρονο γιο, ο οποίος παρέμεινε στη Σερβία για ορισμένους λόγους. Συνήθιζα να παίρνω γράμματα από τον γιο μου, αλλά εδώ και ένα χρόνο δεν έχω λάβει ούτε ένα γράμμα, ούτε νέα από αυτόν, ούτε και από εμάς, μέχρι χθες. Το ακόλουθο παράδειγμα δείχνει πόσο πολύ θρηνεί για τους γονείς του. Αφού ίσως έψαξε πολλές φορές για μια ευκαιρία να μας καλέσει, σκέφτηκε μια ευκαιρία σε ένα πανδοχείο στο Βελιγράδι. Μέσω του οποίου ήρθε ένας Βούλγαρος που επέστρεφε από την Αμερική. Ο γιος μου ζήτησε από τον Βούλγαρο να έρθει στη διεύθυνση όπου έμενε η μητέρα του αφού έφτασε στη Σόφια. Της είπε ότι ο γιος της ήταν ζωντανός και καλά στην υγεία του, ότι δεν της έγραφε γιατί δεν τολμούσε να της γράψει, καθώς τα γράμματα προς τη Βουλγαρία είχαν κατασχεθεί. Και όσοι τους έγραφαν, έστω και με αθώους χαιρετισμούς, θα τιμωρούνταν με λίγες ημέρες φυλάκισης και κράτησης σε αστυνομικά τμήματα. “
Βασικά, το Υπουργείο Παιδείας στο Βελιγράδι δεν επέτρεπε τότε σπουδές στη Βουλγαρία και την Ουγγαρία, ενώ για άλλες χώρες ήταν δυνατή μόνο με ρητή άδεια.
Αυτή είναι μόνο μια μικρή γεύση μιας εποχής που προσπαθούμε να αφήσουμε στο παρελθόν. Δυστυχώς, γεμίζει το παρόν μας με πλήρη ισχύ. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Θα συγχωρήσει κανείς τα ψέματα, τους φόνους και την αλλαγή ταυτότητας; Die Identität, die alle Politiker in Nordmazedonien so leidenschaftlich schützen und lieben. Μια ταυτότητα που επινοήθηκε για να εξυπηρετήσει τα σερβικά και ρωσικά συμφέροντα.
Αυτή είναι μόνο μια μικρή γεύση μιας εποχής που προσπαθούμε να αφήσουμε στο παρελθόν. Δυστυχώς, γεμίζει το παρόν μας με πλήρη ισχύ. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Πώς γίνεται να μην είναι μέρος μας τώρα, όταν αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει.
Σήμερα
Σήμερα είναι 27.11.2022 και στη Βόρεια Μακεδονία οι Βούλγαροι εξακολουθούν να μην αναγνωρίζονται ως εθνοτική ομάδα.
Η προπαγάνδα μίσους κατά των Βουλγάρων και της Βουλγαρίας από τα επίσημα όργανα δεν έχει σταματήσει.
Recent Comments