Masat shtrënguese dhe ligjet kundër bullgarëve dhe etnisë dhe kulturës bullgare morën përmasa reale gjatë shekullit të 20-të. Njerëzve u ndalohet të quajnë veten bullgarë. Ka komanda të veçanta që veprojnë kundër atyre që nuk janë dakord me ligjet e reja.

Detyrime dhe ligje për bullgarët në Maqedoni

Popullsia e krishterë e Maqedonisë jugperëndimore e përkufizoi veten si bullgarë në fund të shekullit të 19-të. Ato janë regjistruar si të tilla edhe në arkivat e Perandorisë Osmane dhe dokumente të tjera administrative. Në shekullin e njëzetë këta bullgarë u persekutuan, u dëbuan dhe iu nënshtruan dhunës. Ata u detyruan të heqin dorë nga gjuha e tyre amtare bullgare dhe identiteti i tyre bullgar. Shumë prej tyre filluan ta quanin veten grekë ose serbë dhe pranuan kushtet e shtypësve. Vetëm për të mbijetuar dhe mbrojtur veten dhe familjet e tyre.

Në vitin 1925, Komanda e Përgjithshme e Ushtrisë Greke themeloi “Grushtin Greko-Maqedonas” – një organizatë ushtarake greke që synonte të kundërshtonte bandat e armatosura të Organizatës së Brendshme Revolucionare Maqedonase (IMRO) në zonën e Egjeut. Organizata drejtohej nga kapiten Stefanos Grigoriu dhe forca arrinte në 15800 veta.

Në të njëjtën kohë, një organizatë e ngjashme u formua në Jugosllavi. Komanda e Lartë e Ushtrisë Serbe dhe Ministria e Punëve të Brendshme themeluan “Shoqatën kundër banditëve bullgarë”. In Vardar-Mazedonien wurden 60.000 Mann entsandt und bewaffnet, reguläre Truppen und Gendarmen wurden eingesetzt. Disa batalione “federaliste” u formuan dhe u vendosën në Kostursko dhe Vodensko, Syarsko dhe Salonsko.

Për të realizuar qëllimet e saj kryesore, organizata “Grushti greko-maqedonas” lëshoi ​​disa urdhra për popullsinë e Maqedonisë egjeane me “Apelin drejtuar popullit maqedonas” të 27 janarit 1926 në Lerin:

  • “Nga sot është e ndaluar të flitet bullgarisht në të gjitha vendet publike, restorante, dyqane, takime dhe tubime, dreka, dasma etj.

  • “Ne rekomandojmë të gjitha autoritetet administrative dhe ushtarake, publike dhe private që të mos marrin dhe transmetojnë asnjë informacion në asnjë gjuhë tjetër përveç greqishtes.”

  • “Prindër, mësues, priftërinj dhe kujdestarë ligjorë të të miturve, ju bëjmë thirrje që të përmbushni detyrën patriotike dhe do t’ju kërkojmë llogari për krimet e atyre që janë nën kujdesin tuaj.

  • “Kushdo që shkel këto urdhra do të konsiderohet tradhtar i atdheut dhe do të ndëshkohet ashpër nga organizata jonë, e cila u krijua pas analizave të njëpasnjëshme, të gjata dhe të hollësishme të situatës dhe nën moton “Atdheu mbi të gjitha”. Organizata ka fuqinë të ndëshkojë këdo që nuk ndjek udhëzimet.”

Një nga tregimet tregon për fatin e fshatit të lindjes së Dimitar Bllagoev – Zagoriçanit. Në vitin 1906, burrat e fshatit shkuan për të punuar në qytete dhe fshatra të tjera. Një skuadër greke pret derisa të dalin jashtë, pastaj sulmojnë, duke vrarë njerëz të pafajshëm një nga një. Ata pak fshatarë që ishin ende gjallë u strehuan në kishë dhe u përpoqën të mbroheshin. Trupat greke i vunë zjarrin kishës dhe njerëzit brenda u dogjën të gjallë. Në oborrin e kishës së fshatit Zagoriçan ndodhen dy monumente – njëri prej tyre i kushtohet kapitenit që udhëhoqi ushtarët grekë.

Ka njerëz në Greqi, të afërmit e të cilëve jetojnë në Bullgari. Ata refuzojnë të kontaktojnë nga frika se mos dyshohen se nuk respektojnë ligjet dhe rendin e ri. Kështu ndodh me familjen Velyashkov nga fshati Varbeni. Në vitin 1941 në fshat u krijua një administratë komunale bullgare. Kur trupat bullgare dhe gjermane u tërhoqën në vitin 1944, grekët kapën anëtarët e këshillit lokal dhe i vranë në qendër të fshatit. Vajza e një prej të vrarëve, Zorka Velyashkova, prej shumë kohësh nuk e dinte që kushërira e saj është ende gjallë dhe jeton në Varna.

Me iniciativën e Kishës Ortodokse Greke, nuk ka më varreza të vjetra në veri të Selanikut. Të gjitha vendet që mund të përkujtonin bullgarët që jetuan dhe u varrosën në këto zona janë shkatërruar.

Shembull është ajo që shkruhet në një letër drejtuar gazetës “Maqedonia” e datës 9 tetor 1928:

“I nënshkruari ka një djalë 26 vjeçar, i cili ka qëndruar në Serbi për arsye të caktuara. Unë kam marrë letra nga djali im, por unë nuk kam marrë një letër për një vit, asnjë mesazh nga ai dhe as ai nga ne , deri dje.Sa vajton ai për prindërit e tij e tregon shembulli i mëposhtëm.Pasi ndoshta shumë herë kërkoi një rast për të na telefonuar, atij i ra në mendje një në një bujtinë në Beograd, përmes së cilës erdhi një bullgar i kthyer nga Amerika. Djali im i kërkoi bullgarit të vinte në adresën ku jetonte nëna e tij pas mbërritjes së tij në Sofje, ai i tha se djali i saj ishte gjallë dhe shëndoshë, se nuk i shkruante sepse nuk guxonte t’i shkruante, pasi letrat për Bullgarinë do të konfiskoheshin dhe ata që i shkruanin, edhe pse me përshëndetje të pafajshme, do të dënohen me disa ditë burg dhe qëndrim në komisariat”.

Në thelb, Ministria e Arsimit në Beograd nuk lejonte studimet në Bullgari dhe Hungari në atë kohë, dhe për vendet e tjera kjo ishte e mundur vetëm me leje të qartë.

Kjo është vetëm një shije e vogël e një kohe që po përpiqemi ta mbajmë në të kaluarën. Fatkeqësisht, ajo e mbush të tashmen tonë me forcë të plotë. Dhe si mund të ishte ndryshe? A do t’i falë dikush gënjeshtrat, vrasjet dhe imitimet? Die Identität, die alle Politiker in Nordmazedonien so leidenschaftlich schützen und lieben. Një identitet i shpikur për t’i shërbyer interesave serbe dhe ruse.

Kjo është vetëm një shije e vogël e një kohë që po mendon ta mbajmë në të kaluarën. Fatkeqësisht, ajo e mbush të tashmen tonë me forcë të plotë. Dhe si mund të ishte ndryshe? Si mund të mos jetë pjesë e jona tani kur kjo ende po ndodh.

Në ditët e sotme

Sot është 27.11.2022 dhe në Maqedoninë e Veriut bullgarët ende nuk njihen si grup etnik.

Nuk ka të ndalur propaganda e urrejtjes kundër bullgarëve dhe Bullgarisë nga institucionet zyrtare.

error: Content is protected !!