Присилните мерки и закони против Бугарите и бугарската етничка припадност и култура добија вистински размери во текот на 20 век. На луѓето им е забрането да се нарекуваат Бугари. Има посебни команди кои дејствуваат против оние кои не се согласуваат со новите закони.
Принуди и закони за Бугарите во Македонија
Христијанското население од југозападна Македонија се дефинирало како Бугари на крајот на 19 век. Како такви се евидентирани и во архивите на Отоманската империја и други административни документи. Во дваесеттиот век овие Бугари беа прогонувани, отфрлени и подложени на насилство. Тие беа принудени да се откажат од својот мајчин бугарски јазик и од својот бугарски идентитет. Многумина од нив почнаа да се нарекуваат Грци или Срби и ги прифатија условите на угнетувачите. Само да преживеат и да се заштитат себеси и своите семејства.
Во 1925 година, Генералната команда на грчката армија ја основала „Грчко-македонската тупаница“ – грчка воена организација наменета да се спротивстави на вооружените чети на Внатрешната македонска револуционерна организација (ВМОРО) во областа на Егејот. Организацијата ја предводел капетанот Стефанос Григориу, а силите броеле 15.800 лица.
Во исто време, слична организација беше формирана и во Југославија. Високата команда на српската армија и Министерството за внатрешни работи го формираа „Здружението против бугарските бандити“. Во Вардарска Македонија беа испратени и вооружени 60.000 луѓе, распоредени се редовни трупи и жандарми. Биле формирани и распоредени неколку „федералистички“ баталјони во Костурско и Воденско, Сјарско и Салонско.
За да ги реализира своите главни цели, организацијата „Грчко-македонска тупаница“ издаде неколку наредби до населението на Егејска Македонија со „Апелот до македонскиот народ“ од 27 јануари 1926 година во Леринско:
- „Од денеска е забрането да се зборува бугарски на сите јавни места, ресторани, продавници, состаноци и собири, ручеци, свадби и сл.
- „Им препорачуваме на сите административни и воени, јавни и приватни власти да не примаат и пренесуваат никакви информации на кој било јазик освен грчкиот.
- „Родители, учители, свештеници и законски старатели на малолетни лица, ве повикуваме да ја исполните вашата патриотска должност и ќе ве повикаме на одговорност за злосторствата на оние што се во ваша грижа.
- „Секој што ќе ги прекрши овие наредби, ќе се смета за предавник на татковината и ќе биде строго казнет од нашата организација, создадена по последователни, долги и темелни анализи на состојбите и под мотото „Татковината пред се“. Организацијата има моќ да го казни секој кој не ги следи упатствата“.
Една од приказните раскажува за судбината на родното село Димитар Благоев – Загоричани. Во 1906 година, луѓето од селото отишле да работат во други градови и села. Грчки одред чека додека не бидат надвор, па напаѓаат, убивајќи невини луѓе еден по еден. Неколкуте селани кои се уште беа живи се засолниле во црквата и се обиделе да се одбранат. Грчките војници ја запалиле црквата, а луѓето внатре изгореле живи. Во дворот на црквата на селото Загорчани има два споменика – еден од нив е посветен на капетанот кој ги предводел грчките војници.
Во Грција има луѓе чии роднини живеат во Бугарија. Тие одбиваат да стапат во контакт поради страв дека ќе бидат осомничени дека не ги почитуваат новите закони и поредок. Таков е случајот со семејството Вељашкови од село Варбени. Во 1941 година во селото била формирана бугарска општинска управа. Кога бугарските и германските трупи се повлекле во 1944 година, Грците ги фатиле членовите на локалниот совет и ги убиле пред полн поглед во центарот на селото. Ќерката на еден од убиените, Зорка Вељашкова, долго време не знаела дека нејзиниот братучед е се уште жив и живее во Варна.
На иницијатива на Грчката православна црква, северно од Солун веќе нема стари гробишта. Уништени се сите места што можат да го одбележат Бугарите кои живееле и биле погребани на овие простори.
Пример е она што е напишано во писмо до весникот „Македонија“ од 9 октомври 1928 година:
„Долупотпишаниот има 26-годишен син кој од одредени причини останал во Србија. Порано добивав писма од мојот син, но немам добиено писмо една година, ниту порака од него, ниту тој од нас , до вчера.Колку тагува по родителите покажува следниот пример.Откако можеби многу пати бараше прилика да ни се јави, еден му текна во една гостилница во Белград, низ која дојде Бугарин кој се враќаше од Америка. Син ми го замоли Бугаринот да дојде на адресата каде што живее мајка му по неговото пристигнување во Софија, тој и кажа дека нејзиниот син е жив и здрав, дека не и пишал затоа што не се осмелувал да ѝ пише, бидејќи писмата до Бугарија би биле конфискувани, а тие што ги напишале, иако со невини поздрави, ќе бидат казнети со неколку дена затвор и престој во полициските станици“.
Во основа, Министерството за образование во Белград тогаш не дозволуваше студии во Бугарија и Унгарија, а за другите земји тоа беше можно само со експлицитна дозвола.
Ова е само мал вкус на времето што се обидуваме да го задржиме во минатото. За жал, со полна сила ја исполнува нашата сегашност. И како би можело да биде поинаку? Дали некој ќе ги прости лагите, убиствата и лажното претставување? Идентитетот што сите политичари во Северна Македонија толку страсно го штитат и сакаат. Идентитет измислен за да им служи на српските и руските интереси.
Ова е само мал вкус на времето што се обидуваме да го задржиме во минатото. За жал, со полна сила ја исполнува нашата сегашност. И како би можело да биде поинаку? Како може да не биде дел од нас сега кога ова се уште се случува.
Во денешно време
Денеска е 27.11.2022 година и во Северна Македонија Бугарите сè уште не се признати како етничка група.
Пропагандата на омраза против Бугарите и Бугарија од официјалните институции не престанува.
Recent Comments